سیه و سپیدم: ابلق!

توی آلبوم جدید همایون شجریان (نه فرشته‌ام، نه شیطان)، همه هیچم، که با «نه فرشته‌ام، نه شیطان، کی‌ام و چی‌ام؟ همینم!» شروع می‌شه رو دوست داشتم ... البته ترانه‌ش بیشتر از موسیقیش به دلم نشست .... ترانه‌ای از حسین منزوی که انسان رو با ویژگی‌ها و توانایی‌های انسانیش توصیف می‌کنه!

نه فرشته ام، نه شیطان، کیم و چیم؟ همینم!
نه ز بادم و نه زآتش، که نواده‌ی زمینم!
منم و چراغ خردی که بمیرد از نسیمی   
نه سپیده دم به دستم، نه ستاره بر جبینم
منم و ردای تنگی که به جز من‌اش نگنجد   
نه فلک بر آستانم، نه خدا در آستینم
نه حق حقم، نه نا حق. نه بدم، نه خوب مطلق 
سیه و سپیدم: ابلق! که به نیک و بد عجینم
نه برانمش. نه در بر، کشمش. غم است دیگر!
چه بگویم از حریفی که من‌اش نمی گزینم؟
نزنم نمک به زخمی که همیشگی است، باری،
که نه خسته‌ی نخستین، نه خراب آخرینم
تب بوسه ایم از آن لب، به غنیمت است امشب  
که نه آگهم که فردا، چه نشسته در کمینم

پ.ن: خواستم فقط بعضی مصرع‌هاش رو بنویسم، نتونستم انتخاب کنم! بعد تصمیم گرفتم اونایی که بیشتر دوس دارم رو هایلایت کنم، دیدم همه‌شون خیلی خوبن!