شمعِ شبِ بی‌سحرم

پُرم از حرف و وقتی می‌خواهم دردهایم را به کلمه تبدیل کنم، انگشتانم نمی‌توانند بنویسند چون چشمانم زودتر دست به کار می‌شوند ...
شاید این دردِ آن زخم‌هایی باشد که صادق هدایت می‌گوید مثل خوره روح آدم را آهسته در انزوا می‌خورد و می‌تراشد ...