پُر از حس‌های لعنتی است این روزهای آخر ... این فرصت‌های محدود ... این آخرین‌ها ... این آخرین‌های لعنتی ...
آخرین سه‌شنبه‌ای که با همیم ... آخرین باری که با هم قرمه‌سبزی خوردیم ... آخرین باری که با هم خرید رفتیم ...
و آخرین‌های پیشِ رو ... آخرین باری که با هم صبحانه خوردیم ... آخرین باری که با هم خندیدیم ... آخرین باری که از هم سوال پرسیدیم ... آخرین باری که با هم حرف زدیم ...
و ... و آخرین باری که همدیگر را دیدیم ...
آخ از این آخرین‌های لعنتی ...
«به نظر می‌رسد که تجربه‌ی هر فرد انسانی، در طول عمر خود، و نیز تجربه‌ی نوع انسان، در طول تاریخ، گواه آنند که زندگی بشر تقریباً همیشه، در همه جا، و در هر وضع و حالی توأم با درد و رنج بوده است. در این توصیف مناقشه‌ی چندانی نمی‌توان کرد و نکرده‌اند.»
مهر ماندگار / مصطفی ملکیان
به نظرم اگه بپذیریم که همیشه، همه جا و در هر وضعی، زندگیمون با رنج همراهه، تحمل رنج‌ها کمی ساده‌تر میشه!
این‌که بدونیم راه فراری نیست از رنج ... اگه این رنج بره، یه رنج دیگه میاد ... باعث میشه منتظر تموم شدن رنج‌ها نباشیم ... انتظاری که خودش رنج‌ه!
رنج رو اگه بپذیریم، کمتر میشه ...
البته رنج‌ها متفاوتند! تحمل بعضی‌ها ساده‌تره و بعضی‌ها دشوارتر ...
